در آستانه ی فجر، وقتی ستاره ها هنوز در آسمان می درخشیدند و نسیم سحری، عطر عبادت عاشقان را با خود می آورد، مردی از تبار دانایی و ایثار، قدم به حریمی گذاشت که تنها برگزیدگان تاریخ، جرأت پیمودنش را دارند. دکتر محمدمهدی طهرانچی، دانشمند هسته ای، استاد برجستهٔ فیزیک و رئیس دانشگاه آزاد اسلامی، نه فقط یک چهرهٔ علمی، بلکه اسوه ای از عشق و استقامت بود که در راه اعتلای میهن و دفاع از ارزش هایش، جان خود را نثار کرد.
تحقیقات او در زمینه فیزیک پلاسما و کاربردهای صلح آمیز انرژی هسته ای، منجر به انتشار ده ها مقاله معتبر بین المللی و ثبت اختراعات متعدد شد. اما آنچه او را از دیگر دانشمندان متمایز می کرد، نگاه عمیقاً اسلامی و انقلابی به علم بود. او معتقد بود: “علمی ارزشمند است که در خدمت انسانیت و استقلال ملت ها باشد، نه ابزاری برای سلطه جویی قدرت های استکباری.” دکتر طهرانچی، فرزند خلف ایران اسلامی، در سال ۱۳44 در تهران متولد شد. ازهمان سال های نوجوانی، چشمان جستجوگرش به دنبال کشف رازهای هستی بود. عشق به علم و ایمان به خدا، دو بال پرواز او شدند تا در رشتهٔ فیزیک هسته ای به تحصیل بپردازد و به یکی از چهره های شاخص این عرصه تبدیل شود. او نه تنها در آزمایشگاه ها و مراکز علمی می درخشید، بلکه در قلب دانشجویانش نیز جای گرفت؛ چرا که باور داشت “علم بدون اخلاق، مانند چراغی است که تاریکی را بیشتر می کند.”
پس از سال ها تدریس و تحقیق، مسئولیت خطیر ریاست دانشگاه آزاد اسلامی را بر عهده گرفت. در این مسیر، کوشید تا این دانشگاه را نه فقط به مکانی برای آموزش، بلکه به سنگری برای تربیت انسان های متعهد و انقلابی تبدیل کند. او می گفت: “ما دانشگاه را برای ساختن آینده آزاد را به یکی از تراز اول ٔ ایران می خواهیم، نه برای مدرک گرایی.” نگاه متفاوت او در عرصه های مختلف علمی و مدیریتی تاثیر بسزایی در موفقیت و کسب رتبه های بالای علمی و تحقیقاتی در این دانشگاه داشت. دکتر طهرانچی دانشگاه آزاد را به سنگری برای پیشرفت علمی ایران تبدیل کرد. او در شرایطی که تحریم های ظالمانه، دسترسی به فناوری های پیشرفته را محدود کرده بود، با تأکید بر “تولید علم بومی”، مسیر جدیدی را در پژوهش های راهبردی گشود.
او در دورانی که دشمنان ایران، با تحریم ها و ترور دانشمندان، می خواستند ملت ما را از پیشرفت بازدارند، او همچون ققنوس، از خاکستر محدودیت ها، بال های علم و امید را گستراند. حضور او در پروژه های هسته ای ایران، نه فقط یک فعالیت علمی، بلکه یک جهاد مقدس بود. او می دانست که هر گام در این مسیر، ممکن است به بهای جانش تمام شود، اما مانند دیگر شهیدان هسته ای، با آغوش باز به استقبال خطر رفت. چرا که به گفتهٔ امام خمینی (ره) باور داشت: “اگر دانشگاه های ما اسلامی نشوند، کشور به جایی نمی رسد.” و سپس آن شب فرا رسید. شبی که دستان خیانتکار تروریست های داخلی و خارجی، چراغ وجود این دانشمند بزرگ را خاموش کرد. اما این پایان راه نبود؛ بلکه آغاز راهی نو بود. راهی که نشان می داد ترور دانشمندان، نه تنها ارادهٔ ملت ایران را سست نمی کند، بلکه بر عزم آنها می افزاید.
شهادت دکتر طهرانچی، نه یک پایان، بلکه یک آغاز بود. آغاز راهی که او آغاز کرده بود: راه علم آموزی با ایمان، تلاش برای استقلال کشور و تربیت نسل هایی که ایران را به اوج عزت می رسانند. امروز، دانشگاه های ایران، به ویژه دانشگاه آزاد اسلامی، پرچمدار این راه هستند. ما به خوبی می دانیم که او، در کنار شهیدان هسته ای دیگر، همچون شهیدان احمدی روشن و فخری زاده، به تماشای رشد و عزت ایران نشسته است.
منبع: روزنامه تفاهم
