در دهه های ۶۰ و ۷۰ و تا حدی ۸۰، رسانه ها و شبکه های مجازی وارد زیست اجتماعی جامعه ایران نشده بوند و کتاب خوانی رونق بیشتری داشت و بنیان خانواده استحکام بسیار بیشتری داشت. ارزشهای اجتماعی چون ادب، متانت، خویشتنداری و رفتار درست و موجه در بین جوانان رفتار غالب بود و کسی که خلاف این عمل می کرد به انزوا کشیده می شد و طرد می شد در یک کلام جامعه اخلاق مدار تر بود. در سالهای اخیر با ورود و گسترش کاربرد رسانه های مجازی چون توییتر و اینستاگرام به جامعه ایران و تقویت شدن آنها بخصوص در دوره کرونا و عدم توجه مخاطبان به تاثیرگذاری آنها، عده ای که بعضا در خارج از کشور ساکنند راه به هیچ جایی نداشتند و از این میان برای دیده شدن بالا آمدند.
هنرشان این است که در فضای مجازی فقط فحش می دهند و ناسزا می گویند و محتوی زرد تولید می کنند و جالب است گاهی در کنار فحش و در قالب معترض و منتقد نظرات خود را هم ابراز
می کنند و نصیحت هم می کنند و مشاوره روانشناسی و بهبود روابط می دهند!این افراد که متاسفانه کم مخاطب هم نیستند خواسته یا ناخواسته در جهت ابتذال فرهنگ و ادب غنی ایران زمین گام برمی دارند و رفتار و گفتار نابهنجار آنها در بین مخاطبان عادی سازی می شود و جوانان به راحتی این رفتار و کلامی را الگو برداری می کنند. زنانی که بی محابا حرفهای مگو ناشایست بر زبان می آورند و کامنتهای واقعی یا کاذب حمایتی می گیرند و مردانی که به محتوی آنها با الفاظ ناپسندتر پاسخ می دهند کم نیستند. این فرهنگ سازی ناهنجاری و سطحی اثرش به مراتب قوی تر از حفظ هویت اجتماعی و فرهنگی است. حتی در جوامع غربی و شرق آسیا هم این حجم از محتوی زرد در فضای مجازی هرگز دیده نمی شود و به اصولی پایبندند.میراث فرهنگی و اجتماعی غتی چند صد ساله خود را با دنبال کردن این افراد و دیدن و حمایت از محتوی زرد آنها در فضای مجازی دستخوش انحطاط نکنیم.
الف
