تاکنون قوانین و آیین‌نامه‌ها و مصوبات بسیاری، در راستای حفظ حرمت و کرامت ارباب رجوع، به تصویب مجلس، دولت و سران قوا رسیده است، که برای نمونه و مدل می‌توان به قانون نظارت بر رفتار قضات مصوب 27 / 7 / 1390 و قانون رسیدگی به تخلفات اداری مصوب 9 / 4 / 1371 و مصوبه هیات وزیران، موسوم به منشور اخلاقی و اداری و اخلاق حرفه‌ای کارگزاران نظام مصوب 1 / 2 / 1400 اشاره نمود. اما آنچه بعنوان ضعف قوانین مذکور، منجر به عدم رعایت و حفظ حرمت مردم و مراجعین به دستگاه‌های مورد اشاره شده است، عدم توجه به نحوه اجرای آن مصوبات است. به نحوی که اولا- اثبات تخلف کارکنان دستگاه‌ها نسبت به عدم رعایت حرمت ارباب رجوع، امری دشوار بلکه ناممکن است و ثانیا- به فرض اثبات تخلف، پیگیری آن از حوصله ی شاکی خارج است.
زیبنده نیست که مردم را با افعال مفرد، مانند برو، بیاور و یا فلان کار را انجام بده، مورد خطاب قرار داد، یا با اسم اشاره مفرد، مردم و ارباب رجوع را که ولی نعمت هستند با به کار بردن لفظ تو، خطاب قرار داد. چه رسد به بی حرمتی و فریادهایی که به نا حق توسط برخی صاحب منصبان و کارکنان دستگاه‌ها، خطاب به ارباب رجوع صورت می‌گیرد و متاسفانه شمارش این بی مبالاتی‌ها و بی مهری‌ها امری دشوار و بعضا غیر ممکن است و همچنین عدم انجام تکالیفی که قانونا بر عهده مسئول و کارمند است، موجب دلسردی و ناخرسندی مردم می‌شود. آن هم مردمی‌که در کشاکش مشکلات و فتنه‌ها و کارشکنی‌های خارجی و داخلی، با بصیرت و شجاعت مثال زدنی خود و با وقت شناسی، بارها آزادگی و استقلال و ایستادگی خود، در برابر فتنه‌ها را به رخ جهانیان، کشیده‌اند و از اسلام و حریم آن دفاع نموده اند.
جا دارد، تمامی ارکان حاکمیتی، با در نظر داشتن جایگاه خود و مردم و با التزام به احکام اسلام ناب محمدی (ص) و امتثال امر الهی، نسبت به هر چه بهتر شدن جایگاه نظارتی مردم بر رفتار کارکنان و کارگزاران و صاحب منصبان، اقدام نموده و نگذارند این رویه ناصواب، به ناحق ادامه یافته و به حق مسلم افراد خاطی و قانون شکن مبدل گردد.
باید پذیرفت که مردم، ولی نعمت و صاحب اصلی این انقلاب هستند و رعایت حرمت و تکریم مردم، یک فریضه و واجب الهی است و حرمت شکنان، نه تنها اصول اولیه اخلاقی را زیر پا می‌گذارند، بلکه مرتکب فعل حرام شده و بر وزر و وبال خود را در دنیا و آخرت، می‌افزایند.
همچنین به مردمی‌که شاهد و ناظر رفتار ناپسندی در ادارات و دستگاه‌ها هستند، پیشنهاد می‌شود، چنانچه موضع صریحی علیه فرد خاطی نمی‌گیرند، حداقل با روی خندان به استقبال وی نروند. و پشت میز نشینان نیز، بیاندیشند که اگر این میز و صندلی ها، وفا داشتند، اکنون این جایگاه به دست ایشان سپرده نمی‌شد.
برای حسن ختام این نوشتار، توجه خوانندگان محترم را به حدیثی نبوی، جلب می‌نمایم:
رسولُ ا… صلى ا… عليه و آله : ثلاثةٌ مِنَ الذُّنوبِ تُعَجَّلُ عُقوبَتُها و لا تُؤَخَّرُ إلى الآخِرَةِ : عُقوقُ الوالِدَينِ، و البَغيُ على الناسِ، و كُفرُ الإحسانِ.
پيامبر خدا صلى ا… عليه و آله : سه گناه است كه كيفرشان در همين دنيا مى رسد و به آخرت نمى‌افتد : آزردن پدر و مادر، زورگويى و ستم به مردم ، و ناسپاسى نسبت به خوبی‌هاى ديگران. ((الأمالي للمفيد : 237/1.))
